"Tüm tatilcilerin ayağına deniz kestanesi batsın!" dileğimin
(bkz. hayvanat tatil ister)gerçekleşmesini bekleyerek geçti yine koca bi yaz. Daha önce hiç bi dileğimin gerçekleşmemiş olması bile bu vakur bekleyişimi engelleyemedi, hergün gazetelerin yerel haber sayfalarını açıp
"akdeniz plajlarında katil deniz kestaneleri dehşet saçıyor" manşetlerini aradı gözlerim, nafile... Arada plajlara kimliği belirsiz kişiler tarafından dökülen raptiyeler yüzünden yaralanan bi kaç tatilci ile ilgili haberlerle karşılaştığımdaysa nedense hiç şaşırmadım.
N'ooluyordu kuzum bana, ne idi benim bu tatille, tatilcilerle alıp veremediğim? Hemen telefona sarılıp psikoloğumu aradım, karşıma telesekreter çıktı, mesaj açıktı, o ibne de tatile gitmişti. Ben de açık, kısa ama işlevli bi mesaj bıraktım.
"Neyse..." diye düşündüm "Yaz bitti nasıl olsa, hepsi gidecek, dalgalı boş plajlar, yağmurla ıslanmış sessiz sokaklar sana kalacak, koca kış seni bekler..." Tam fonda Björk'ün eşlik ettiği kış hülyalarına dalmıştım ki bi kaç ay sonra askerde izmarit topluyor olacağım gerçeği bi balyoz gibi indi beynime. İçimden pek saygı değer TSK ile ilgili bi kaç kısa ama işlevli yorum yaptıktan sonra sakinleşebildim. Ve her yaz sonu yaptığım gibi kesin kararımı verdim: "Ben de yaz insanı olacam a.k.!"
Şimdi alışverişe çıkacam, bi çiçekli gömlek, bi tanga terlik, göbeği de erittimmi gelecek yaz kesin Bahamalar'dayım, valla...
